Het verhaal van de vergeten envelop

|nl|  |en|

Een jaar of 10 geleden, zo ergens rond 2012 denk ik, kreeg ik een grote envelop van mijn oudste broer. In de envelop zaten tekeningen, plakwerkjes en een paar werkboekjes met opdrachten. Afkomstig uit de jaren 1972 en 1973 toen ik op de kleuterschool zat in Oirschot. Fijn dat dat bewaard was gebleven. Ik bedankte mijn broer en de envelop belandde in een doos op zolder.

Ergens halverwege het jaar 2020 was mijn vriendin de zolder aan het opruimen. Ze kwam naar beneden met een doos in haar handen en vroeg me of dat allemaal bewaard moest blijven. In de doos zaten een paar boeken, mappen, er zat van alles in, ook een grote envelop. Ik maakte ‘m open en was verbaasd. Ik zag een paar tekeningen van lang geleden die me erg deden denken aan mijn huidige werk, de vormen die ik nu maak. Een cirkel, een ovaal, maar ook een wat complexere vorm die opvallend dicht in de buurt kwam van werken die ik eerder dat jaar had gemaakt.

Wat me opviel in die tekeningen was de vrijheid, de ongecontroleerdheid van een kinderhand, de eenvoud en directheid. De arceringen die net niet binnen de lijntjes blijven, het knip- en plakwerk wat juist door het niet-perfecte zijn charme krijgt. Het kleurgebruik. De abstractie en de neiging naar abstractie waar realisme is bedoeld. Het inspireerde me. Ik gaf mezelf de opdracht te onderzoeken of ik deze hiervoor genoemde eigenschappen in mijn vormen zou kunnen brengen, in mijn vormen die tot dan toe vaak meer geometrisch waren, monochroom en verstild.

Kees van de Wal, 16 juni 2021.

 

Hieronder een selectie van de tekeningen en plakwerkjes.